အ၀ါေရာင္စာရြက္ေလး

တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈေတြ ၾကီးစိုးထားတဲ့ ရံုးခန္းေလးထဲရွိ ေနာက္မွီကုလားထိုင္ေလးေပၚမွာ အသာအယာ မွီထိုင္လိုက္ရင္း က်ေနာ္ ေၿပာစရာ စကားလံုးေတြကို စိတ္ကူးထဲမွာ ေရြးခ်ယ္ေနမိသည္။ ဒီေန ့ က်ေနာ္ႏွင့္ေတြ ့ဆံုရန္ သူတို ့လာၾကေပလိမ့္မည္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ တိတ္တိတ္ေလး အားေပးေနမိသည္။ ငါလုပ္ေပးႏိုင္မွာပါ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ သူ ့အတြက္ ငါ မၿဖစ္ၿဖစ္ေအာင္ ကူညီေပးႏိုင္မွာပါ။

ထိုင္ေနရင္းက သူ ့အေၾကာင္းေလးကို ေတြးေတာေနမိသည္။ အၿမဲတမ္း ေပ်ာ္ရြင္ရယ္ေမာေနတတ္တဲ့၊ ၿဖတ္လတ္တက္ၾကြတဲ့၊ စာေပထူးခၽြန္တဲ့ သူ ့နဂိုပံုရိပ္ေလးေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့တာ မေ၀းေသးေသာကာလ၊ လပိုင္းမွ်သာရွိေပဦးမည္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေတြေ၀ ေငးမႈိင္ေနေလ့ရွိၿပီး ေက်ာင္းစာကိုလည္း စိတ္မ၀င္စားေတာ့ပဲ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းအားကစားကြင္း ၿမက္ခင္းအစပ္ေလးမွာ တစ္ေယာက္တည္း သြားၿပီးထိုင္ေနတတ္တဲ ့ သူ ့အေၾကာင္းကို က်ေနာ္ေတြးရင္း ရင္ထဲမွာ နာက်င္ေနမိသည္။ ေက်ာင္းဆရာ တစ္ေယာက္ ၿဖစ္တဲ ့ က်ေနာ့္အဖို ့ေတာ့ အဖိုးတန္ေက်ာက္မ်က္တစ္ပြင့္ ၿဖစ္လာႏိုင္စရာရွိသည့္ ေက်ာက္ရိုင္းတံုးေလးကို အလြယ္တကူ အဆံုးရႈံးမခံႏိုင္ေပ။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အေၾကာင္းရင္းအမွန္ကိုု စံုစမ္းမိေတာ့ ရင္ထဲမွာ သူ ့ကို အေတာ္သနားသြားမိသည္။

သူဆိုတဲ ့ ေတာ္မီေလးရဲ. မိဘႏွစ္ပါးက မၾကာေသးခင္ကမွ စိတ္သေဘာထားခ်င္း မတိုက္ဆိုင္ေတာ့လို ့ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ ခြဲခြာေနထိုင္ေနၾကၿပီး တရား၀င္ကြာရွင္းၿပတ္စဲဖို ့ စီစဥ္ေနၾကတာတဲ့။ ေလာေလာဆယ္ တရား၀င္အုပ္ထိမ္းခြင့္ကို တရားရံုးမွ အမိန္ ့မခ်မခ်င္း သူကေတာ့ အဖိုးအဖြားေတြဆီမွာ ခဏတာ မွီခိုေနရသည္။ စိတ္ႏွလံုးေၾကကြဲေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ.ရင္ထဲမွာ ေပ်ာ္ရြင္မႈေတြ ၿပန္လည္ေမြးဖြားလာေအာင္ က်ေနာ္ဘယ္လိုေဆာင္ၾကဥ္းေပးႏိုင္မလဲ ေန ့စဥ္နဲ ့အမွ်ေတြးေတာရင္း က်ေနာ္ ေတာ္မီေလးရဲ့ မိဘႏွစ္ပါးႏွင္ ့ ေတြ ့ဆံုေဆြးေႏြးဖို ့ ဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ေတာ္မီေလးရဲ့ မိခင္ႏွင့္ ဖခင္ဆီကို ေက်ာင္း ကိစၥွႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္နဲ ့လာေတြ ့ဖို ့ စာတစ္ေစာင္စီ ပို ့လိုက္တာပါ။ ဒီေန ့ က်ေနာ္နဲ ့ေတြ.ဖို ့ သူတို ့ လာၾကေပလိမ့္မည္။

ေတြးေတာေနရင္းက ေတာ္မီေလးရဲ့ အေဖနဲ ့အေမတို ့ မေရွးမေႏွာင္းပင္ ေရာက္လာၾကေပၿပီ္။ ခရီးဦးၾကိဳႏႈတ္ဆက္ကာ က်ေနာ့္စားပြဲေရွ.က ကုလားထိုင္တစ္လံုးစီမွာ ေနရာခ်ေပးလိုက္သည္။ သူတို ့ကို မသိမသာ အကဲခတ္ရင္း ေတာ္မီေလးရဲ့ ပညာရည္တိုးတက္မႈ မွတ္တမ္းႏွင့္ အၿခားေသာ သက္ဆိုင္ရာ စာရြက္စာတမ္းအခ်ိဳ.ကို အံဆြဲထဲမွ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ သူတို ့က တစ္ဦးကိုတစ္ဦး မသိကိ်ဳးကၽြံၿပဳလွ်က္၊ စကားတစ္ခြန္းမွ်မဆို၊ မသိလိုက္မသိဘာသာပင္။ အရြယ္နဲ ့မမွ်ေအာင္ ခံစားေနရတဲ ့ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းေနတဲ ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ရင္ထဲကခံစားခ်က္၊ အၿပဳအမူအေနအထိုင္ေတြက သူခ်စ္ၿမတ္ႏိုးရတဲ့ မိဘေတြရဲ့ ခြဲၿခားေနထိုင္မႈ၊ ကြာရွင္းၿပတ္စဲ ဖို ့စီစဥ္ေနမႈ၊ မိဘရင္ေငြ ့ေအာက္မွာ ေနထိုင္ရမယ့္အရြယ္မွာ အၿခားသူေတြရဲ့ အုပ္ထိမ္းမႈေအာက္မွာ ေနထိုင္ရမႈ စတာေတြရဲ့ ရိုက္ခတ္ၿခင္းဆို သူတို ့ေတြ သိမွသိပါေလစ။

က်ေနာ္တည္ၿငိမ္ေအးေဆးစြာပဲ သူတို ့ကို ေတာ္မီေလးရဲ့ ပညာရည္မွတ္တမ္း၊ဘက္စံုတိုးတက္မႈမွတ္တမ္းနဲ ့ အၿခားေသာသက္ဆိုင္ရာ စာရြက္စာတမ္းတခ်ိဳ.ကို လက္ဆင့္ကမ္းကာ ဖတ္ရႈေစလိုက္သည္။ အားလံုးရဲ့ ဘားဂရပ္ေတြက ထိပ္ဆံုးမွ ေအာက္ေၿခကို ထိုးက်သြားတာ သူတို ့သတိထားမိေစခ်င္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ္ ေတာ္မီေလးရဲ့ အၿပဳအမူအေနအထိုင္ေတြ ေၿပာင္းလဲသြားပံု၊ ေက်ာင္းစာနဲ ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို စိတ္မ၀င္စားေတာ့ပဲ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ေနေလ့ရွိပံုေတြကို သူတို ့ကို အေသးစိတ္ရွင္းၿပလိုက္သည္။ ဒါေတြအားလံုးဟာ မိဘႏွစ္ပါးလံုးမွာ လံုး၀တာ၀န္ရွိေၾကာင္း၊ ၾကာရင္ ေတာ္မီေလးတစ္ေယာက္ ပတ္၀န္းက်င္နဲ ့ တၿဖည္းၿဖည္း ကြဲကြာသြားၿပီး အထီးက်န္စိတ္ေ၀ဒနာ ခံစားရမွာၿဖစ္ေၾကာင္း။ ေနာက္ဆံုးမွာ လူ ့အဖြဲ ့အစည္းကို အက်ိဳးမၿပဳႏိုင္ပဲ လူဆိုးလူေပေလး
ၿဖစ္သြားမွာ စိုးရိမ္မိေၾကာင္း၊ က်ေနာ္အၾကာၾကီး ေၿပာဆိုေနမိသည္။ သူတို ့ေတြဆီက စကားတစ္ခြန္းမွ မၾကားရ။ သို ့ေပမယ့္ စိတ္ရႈတ္ ေထြးၿပီး စုိးရိမ္ပူပန္ေသာကေတြနဲ ့ ၿပည့္ႏွက္ေနတဲ ့ သူတို ့ရဲ. မ်က္ႏွာေတြက ေတာ္မီေလးအေပၚ သူတို ့ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ သက္ေသခံေနတာပဲေလ။

ေနာက္ဆံုးအေနနဲ ့ သူတို ့မိသားစုေလးအတြက္ က်ေနာ္ၾကိဳးစားၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။ က်ေနာ္ အံဆြဲထဲမွ ေၾကမြေနေသာ၊ ၀ါၾကင့္ၾကင့္ စာရြက္ေလးတစ္ေစာင္ကို အသာအယာ ထုတ္ယူလိုက္သည္။ ဒီစာရြက္ေလးကို က်ေနာ္ ပီတာေလးရဲ့ စားပြဲခံုေအာက္က ေကာက္ရ ခဲ့တာပါ။ လံုးေခ်ထားတဲ ့ စာရြက္ေလးကို ၿဖန္ ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အ၀ါေရာင္ စာမ်က္ႏွာ ႏွစ္ဘက္လံုးမွာ စာေၾကာင္းေလးတခ်ိဳ.ကို ထပ္ကာထပ္ကာ ေရးသားထားသည္။ အခ်ိဳ.ေနရာေတြမွာ မ်က္ရည္စက္ေတြ စြန္းထင္းလို ့ေနေလရဲ့။ က်ေနာ္စာရြက္ေလးကို ဖတ္ေနရင္းက ႏွလံုးသားကို တစံုတရာက ၿဖစ္ညွစ္ေနသလို ခံစားခဲ့ရသည္။

က်ေနာ္စာရြက္ေလးကို ပီတာေလးရဲ့ အေမဆီ အရင္ဆံုးကမ္းေပးလိုက္သည္။ ဖတ္ေနရင္းက စာရြက္ေလးကို ကိုင္ထားသည့္လက္တို ့ တဆက္ဆက္တုန္ကာ ရိႈက္သံသဲ့သဲ့မွ် ၾကားလိုက္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ အေဖဆီသို ့ သူမလက္ဆင့္ကမ္းေပးလိုက္သည္။ သူက ပထမစာရြက္ေလးကို နားမလည္ႏိုင္ဟန္ၿဖင့္ မ်က္ေမွာင္ကုပ္ၿပီး ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ တၿဖည္းၿဖည္းေၿပေလ်ာ့လာကာ စိတ္ထိခိုက္သည့္ပံုဟန္က သူ ့မ်က္ႏွာေပၚမွာ အထင္းသား ၿမင္ေနရသည္။ သူစားရြက္ေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာေခါက္ၿပီး အက်ီအိတ္ထဲသို ့ ယုယုယယ ထည့္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ သူမ၏ တုန္ယင္ေနေသာ လက္တစ္ဘက္ကို အသာအယာဆြဲယူရင္း သူမပါးၿပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြကို လက္ကိုင္ပ၀ါၿဖင့္ အသာေလးတို ့ထိကာ သုတ္ေပးေနသည္။ သူမကလည္း သူ ့ပခံုးထက္မွာ ေခါင္းမွီငိုရိႈက္ရင္းက သူ ့ကို ၿပန္လည္ၿပံဳးၿပသည္ကို က်ေနာ္ေတြ ့လိုက္ရသည္။

က်ေနာ္ထိုင္ခံုမွ အသာထကာ ၿပတင္းေပါက္မွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း အေ၀းကရႈခင္းပန္းခ်ီကားေလးကို ေငးေမာေနမိသည္။ သူတို ့တေတြ ကၿဖင့္ က်ေနာ့္ကို သတိထားမိဟန္မတူ၊ ၿမင္ပံုလည္းမေပၚ။ က်ေနာ္ကေရာ တၿဖည္းၿဖည္း အၿမင္အာရံုတို ့က ေ၀၀ါးသြားၾကသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို တိုက္ခတ္လာသည့္ ေလႏုေအးက က်ေနာ့္ပါးၿပင္ေပၚက ေအးစက္စက္မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းတို ့ကို ေၿခာက္ခမ္း သြားေအာင္ အသာအယာပြတ္သပ္လို ့ က်ီစယ္သြားေလသည္။ ရင္ထဲမွာ အသာေလး ဆုေတာင္းေနမိသည္။ ဒီမိသားစုေလး ေပ်ာ္ရြင္ခ်မ္းေၿမ့တဲ ့ အိမ္ေဂဟာေလးကို အၿမဲထာ၀ရ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ပါေစလို ့။

ဘုရားသခင္က ဒီမိသားစုေလး ၿပန္လည္ေပါင္းစည္းႏိုင္ေရးအတြက္ ဒီစာရြက္ေလးကို က်ေနာ္မေတြ.ေတြ.ေအာင္ အေသအခ်ာ ညႊန္ၿပ ခဲ ့တာပါ။ တကယ္တမ္းေၿပာရရင္ မ်က္ရည္စက္ေတြ စြန္းထင္းေနတဲ ့ဒီစာရြက္ေလးက ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ဒဏ္ရာရေန တဲ ့ႏွလံုးသားက ေ၀ဒနာေတြကို ဖြင့္လွစ္ၿပသလိုက္တဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုပါ။ သူ ့ရဲ့ မပီ၀ိုးတ၀ါး အိပ္မက္ေလးေတြကို တကယ္တမ္း ၿဖစ္လာေစဖို ့ ဆုေတာင္းခဲ ့တဲ့စာရြက္ေလးပါ။ ေသခ်ာပါတယ္ ဒီစာရြက္ေလးမွာ သူ ့ႏွလံုးေသြးေတြကို မွင္လုပ္လို ့ေရးၿခစ္ခဲ ့တာ စာမ်က္ႏွာႏွစ္ဘက္လံုးအၿပည့္။ စာေၾကာင္းေလးေတြက အမ်ားၾကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ၃ေၾကာင္းတည္းရယ္ ................................

"............ေဖၾကီးကိုခ်စ္တယ္......"
"............ေမၾကီးကိုခ်စ္တယ္......"
"............သားတုို ့တူတူေနခ်င္တယ္........." တဲ့။

( ႏုနယ္တဲ့ႏွလံုးသားေလးေတြ မထိခိုက္မနာက်င္ေစဖို ့၊ အၿဖဴေရာင္ႏွလံုးသားႏုႏုေလးေတြကို အေရာင္မဆိုးမိေစၾကဖို ့ Chicken Soup of the Soul မွ Jane Lindstorm ရဲ့ Tommy's Essay ကို ခံစားၿပီး ေရးဖြဲ.လိုက္တာပါ။ )
( က်ေနာ္ အဆင္မေၿပတဲ့ကာလမွ ဂရုတစိုက္နဲ ့ စိတ္ပူေပးၾကတဲ ့၊ ဘေလာ့မွာသာမက ေမးလ္နဲ ့ပါ အားေပးကူညီခဲ့ၾကတဲ ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွစ္မအားလံုးကို ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။ စိတ္ပူေအာင္ လုပ္ခဲ့မိလို ့ ဒီပို ့စ္ေလးကို အခ်ိန္မွီေရးၿပီး ေတာင္းပန္ လိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွစ္မအားလံုး ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစလို ့။ )