ေန ့ေလးတစ္ေန ့

နံနက္ခင္း ေနၿခည္ေႏြးေႏြးက ၿပာလဲ့လဲ့ ေကာင္းကင္ေအာက္မွ တိုးထြက္ကာ ဆီးရက္တယ္လ္ အိုလံပစ္ အားကစားကြင္းၾကီး တစ္ခုလံုးကို ဖံုးလႊမ္းထားသည္။ ၿပာ၊စိမ္း၊နီ။၀ါ အလံေပါင္းစံုက ေလအေ၀့မွာ တလူလူလြင့္လွ်က္။ တၿမိဳ.လံုးက လူေတြအားလံုး ဤအားကစားကြင္းၾကီး အတြင္းေရာက္ေနသည္ဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ပင္ လူေတြပ်ားပမ္းခပ္မွ် စည္းကား လွသည္။ ဒီေန ့... သာယာလွပတဲ့ေန ့ေလးတစ္ေန ့........မသန္စြမ္းသူမ်ား အိုလံပစ္ အားကစားၿပိဳင္ပြဲ က်င္းပေနတဲ့ေန ့ေလးတစ္ေန ့ရယ္ပါ။

အားကစားနည္းေပါင္းစံုကို ေနရာေဒသ အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ အားကစားသမားမ်ားက အသီးသီးလာေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ေနၾကသည္။ မသန္ေပမယ့္ စြမ္းသည့္သူမ်ားေပမို ့ မိမိကိုယ္စားၿပဳယွဥ္ၿပိဳင္သည့္ ရပ္ရြာေဒသအတြက္ အထူးအားထုတ္ ၾကိဳးစားယွဥ္ၿပိဳင္ ၾကသည့္ပြဲ ၿဖစ္ရာ ပရိတ္သတ္ကလည္း အံုးအံုးၾကြက္ၾကြက္ အားေပးေနၾကသည္။

ဒီလိုနဲ ့ အသက္ ၁၀ႏွစ္ေအာက္ မီတာ၁၀၀ ေၿပးပြဲ စတင္ရန္အတြက္ ပါ၀င္ ယွဥ္ၿပိဳင္မည့္သူ အားလံုး အသီးသီး ေနရာယူ ေနၾကသည္။ အားလံုး စုစုေပါင္း ၉ ေယာက္။ သူတို ့ေလးေတြအားလံုး ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ သို ့မဟုတ္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ခၽြတ္ယြင္း ေနၾကသူေလးမ်ားပါ။ သို ့ေပမယ့္ သူတို ့ေလးေတြ အားလံုးရဲ ့ မ်က္ႏွာမွာ တူညီမႈတစ္ခုက အထင္းသား ေပၚလြင္ေနသည္။
ၿပိဳင္ပြဲ၀င္စိတ္ဓါတ္.... မိမိ ရပ္ရြာေဒသအတြက္ အသိအမွတ္ၿပဳ ဆုတခုခု ရယူေပးခ်င္သည့္ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္စိတ္ဓါတ္။

တာလႊတ္လိုက္သည့္ ခရာသံအဆံုး သူတို ့အားလံုး ပန္းတိုင္ဆီသို ့ ကိုယ္နည္းကိုယ့္ဟန္ၿဖင့္ အေၿပးလွမ္း ၾကေတာ့သည္။ ပရိတ္သတ္ကလည္း ဆူညံစြာေအာ္ဟစ္ အားေပးလွ်က္။ ေၿပးပံုေၿပးနည္း မတူညီၾကေပမယ့္ သူတို ့အားလံုးရဲ ့ပန္းတိုင္ကေတာ့ တစ္ခုတည္းရယ္ပါ။

ေၿခတဖက္ေထာ့နဲ ့ေထာ့နဲ ့ၿဖင့္ ေၿပးေနေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္..... ေၿပးလမ္းေပၚမွာ မၾကာခဏ ခလုပ္တိုက္မိကာ လဲၿပိဳက်သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လက္ေလွ်ာ့ လိုက္ဟန္တူသည္။ ၿပန္မထေတာ့ပဲ ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငိုေၾကြးေတာ့သည္။
က်န္ ၈ ေယာက္က ငိုသံၾကားေတာ့ ရုပ္တရက္ရပ္ကာ ၿပန္လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို ့အားလံုး ေကာင္ေလးဆီသို ့
ၿပန္ေလွ်ာက္ သြားၾကေတာ့သည္။ ပရိတ္သတ္က မွင္တက္မိကာ ၿငိမ္သက္စြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဘာလုပ္ၾကမလို ့ပါလိမ့္။ အားကစားကြင္းၾကီး တစ္ခုလံုး အလံမ်ားကို ေလတိုးသံမွအပ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည္။

သူတို ့အားလံုး ေကာင္ေလးနားေရာက္ေတာ့ သူတို ့ထဲမွ ဥာဏ္ရည္မမွီေသာ ေရာဂါခံစားေနရေသာ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္က ေကာင္ေလးနားမွာ ဒူေထာက္ ထိုင္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္ေလးနဖူးကို အသာအယာ နမ္းကာ
အခု ေကာင္းသြားၿပီ...ထထ ...တို ့ေတြသြားၾကရေအာင္....တဲ့။
ေကာင္ေလးကို အသာအယာ တြဲထူမကာ သူတို ့ေတြအားလံုး လက္ေမာင္းခ်င္းခ်ိတ္လွ်က္ ပန္းတိုင္ဆီသို ့ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လွမ္း သြားၾကေတာ့သည္။ ၁ လွမ္း ၂ လွမ္း ၃ လွမ္း..........

လက္ခုပ္သံတစ္ခ်က္... ေနာက္တစ္ခ်က္..... ေနာက္တစ္ခ်က္...ေနာက္တစ္ခ်က္.......ၿပီးေတာ့...ၿပီးေတာ့ အဆံုးမရွိတဲ့
လက္ခုပ္သံမ်ား......ပရိတ္သတ္အားလံုး........ အားကစားကြင္းၾကီး အတြင္းမွ ပရိတ္သတ္မ်ား အားလံုး....... မတ္တတ္ရပ္ကာ .......... ၀မ္းသာအားရ လက္ခုပ္တီး၍ အားေပးေနၾကသည္။ လက္ခုပ္သံမ်ားက မိုးယံသို ့ ထြင္းေဖာက္လုမတတ္။ သူတို ့ေလးေတြကို
လွမ္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ လက္ေတြက ခိုင္ခိုင္တြဲလွ်က္၊ ပန္းတိုင္ဆီသို ့ တလွမ္းခ်င္းလွမ္းရင္း အတူတူ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကသည္။

သာယာလွပတဲ့ ေနေလးတစ္ေန ့ရယ္ပါ။ ထို ့အတူ က်ေနာ့္အဖို ့လည္း....ရင္မွာေဖာ္မၿပႏိုင္တဲ့ ပီတိေလးတစ္ခု ခံစားရတဲ ့ေန ့၊
ဘ၀အတြက္ အသိေလးတစ္ခု ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ရခဲ ့တဲ ့ေန ့ေလးတစ္ေန ့ ဆိုရင္လည္း မမွားဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ။ ။
( Chicken Soup for the Soul မွ Bob French ဧ။္ What's Really Important ကို မွွီၿငမ္းထားပါသည္။ )